Bazen kendime soruyorum. Kendimi biraz daha bu dijital hayattan kurtarmalı mıyım? Zaten bilgisayar başında geçirdiğim tüm iş günüme yine, akşamları da eklemeli miyim? Bir yanım hayır diyor, Bir yanım evet. Şuraya gelip baktığımda bilgisayardan uzaklaştığını andan itibaren yazı sayılarımda düşüş olmuş. Tabi ki iyiye işaret değil. Çoğu kez telefonla bir şeyler yazmaya çalışsam da bir bilgisayarın yerini tutmuyor sonuçta iki baş parmağa bakıyor, Bir süre sonra da ağrıyan elle karşılaşıyırsunuz. Birde hız faktörü çabası.
Aslında en iyisi kağıt kaleme sarılmak. Tabi sonra bunları bilgisayara geçirmesi var tab bir ölüm vakti zamanında denemiştim. Bir de el yazım güzel olsa neyse. Bazen ben bile okuyamıyorum. Bir de kaptırıyorum kendimi, hak getire. Zaman zaman anlamsızlıklar silsilesi ard arda geliyor. Bir de bakmışım yazdığımı yeniden yazmışım. Öyle düzeltmelerin de ötesinde.
Şimdi ne yapsam kararsızım. Sadece yazacağımı bilsem hadi bilgisayar tamam ama sonrası da gelecek ondan korkuyorum. Ama bu yazmaa sayısı düştükçe hissediyorum ki içimdekiler hastalıkla çıkıyor ortaya. Mesela nedendir bilmem kaşınıyorum bir süredir. Öyle fiziksel bir belirtisi yok. Hemde gözümün içine kadar. Artık bir işkence işine döndü bu. Gitmediğim kadar doktora gittim mesela. Şu anda bak kulağımın içindeki salyangoz bile kaşınıyor, gözümde pıt pıt patlayacak her bir bileşenin içi. Böyle içimden çıkaramadıklarım mı buna etken anlamıyorum. Ama derin bir işe soyunmak lazım bu bir gerçek.
Belki bayram tatilinde ha, neden olmasın?
Siz ne düşünüyorsunuz?