Kelimeler üzerinden değil. Gerçek bir kayboluş bu. Mesela vergiler arasında yada yükselen döviz. Ama hissettiğim aslında sürekli insanlığımın değer kaybedişi. Bu kimin umurunda ki?
Hep güzel kelimeler etmeye çalışırken kendimize, bir çırpıda sikip attığımız diğer hayatlar. Doğarken mi öğrendik iki yüzlü olmayı? Yoksa iyi olmayı öğütleyen büyük yüce mi öğretti? Üzerine yazılan kitaplar sadece sermayenin parası üzerine miydi?
Kötüyüm değil mi? Herkes gibi düşünmüyorum ve senin gibi yaşamıyorum hayatı. Ağzımda bir küfür, dilimde anasonun mayhoş tadı. Hiçte ‘resmedilmiş gibiler’ gibi değilim. Ve sadece benim resmin yok caddelerin ücra köşelerinde. Ama ben kötüyüm! Lanet bir çıkmazın son gediğiyim kıyamete uzanan. Şimdi kandırdıklarımız, kanarken aldırdıklarımız hepsi.
Kendinize bakın, ne kadar tiksinç değil mi?
Siz ne düşünüyorsunuz?