yollanmak

sonunda çocuklar sessizligi bozma haklarini kullandılar. hep bir
ağızdan hiçte senfonik olmayan bir şekilde avazlari çiktiğı kadar
bağırıyorlar. neyseki moladayız temennim harekete geçtiğimizde ölüm
uykularına (sadece yolculuk boyunca) yatmaları.
sanırım susadım. sebepsiz yere çişimin geldiğini hissediyorum. aslında
saatlerce tutmuşluğum vardır ama bu kez bir gariplik var.
bir ara dünyadan uzaklaştığımı hissettim. bir hayalin içindeydim.
eminim hayaldi çünkü onu istediğim şekilde yönetiyordum.
eski yetilerimi getiriyor bu aklıma. rüyalarımın efendisi olmak.
şimdi hareket ediyoruz. neden surekli ters yöne gidiyormuş kanısına
kapılıyorum? sebep sürekli birşeylerin ters gitmesimi?
yazmak zorlaşıyor. az sonra film köşesi de devreye girer sanırım.