Kategori: Blog

İstanbul’da yağmurlu bir gün. İnsanlar, vapur seyahatlerinde ekseriyetle iç kısımları seçmiş, Şehir Hatlarının rahmetli Barış Manço’nun adını bahsettiği vapurun iç bölmeleri, ağustos güneşinin altında kalmış gibi terletiyordu insanları. Göz ile görünen denize bırakın girmeyi yaklasamiyorsunuz bile. Arada yağmur damlalarinin şiddeti ile sükunete bürünen deniz, zaman zaman yağmurun ateşkes imzalamasıyla hırçınlığını arttırıyor. İkisi arasındaki ilişki, mahalle arasındaki sokak kavgaların hatırlattı bana. Yani hindi gibi kabarmanin deyimini. Yağmur şiddetini arttirinca kontrolsüz açılan semsiyelerden korunmak için ayrı bir uzmanlık gerektiğini düşünüyorum. Aynı uzmanlık şemsiye kullanırken de gerekli. Bunların bir kursu açılsa ne kadar rağbet görecek merakliyim. Muhtemelen her şeyin en iyisini bilen milletin  “şemsiye kullanmanın da dersi mi olurmuş” diye söyleyecektir. Ne kadar doğrudur bilmem ama Osmanlı Döneminde geçen eski romantik Türk filmlerinde şemsiye kullanmanın manası bir başkadır. Şemsiye deyip geçmeyin yeri geldiğinde bir flörtlemenin baş kahramanıdır. Bir şemsiye neler açtı başımıza. Yazının gidişatını nasıl da değiştirdi. Konudan saptırdı başka anlamlara soktu beni. …

Ciddi ciddi beş yaşında. Blogu kurup ilk yazıyı yazalı (ki önceden yazılmıştı) tam beş sene olmuş. Tabi öncesinde güncelleyip durduğum bir site vardı. “html” ile bir site ne kadar hızlı güncellenirse o hızla güncelleniyordu o zamanda. Ancak “blog” kavramının gelmesi yazma işlemini işlemini dahada kolaylaştırdı. Bu süreç içerisinde bloga ilk ev sahipliği yapan bloggeri anmamak olmaz. Akabinde blog bir domain altına geçerek wordpress’e taşındı. Beş yılda 1426 yazı yazmışım (1426. da bu). Yani sene başına 285 yazı, her aya da 23 yazı. Tabi bir çoğu gereksiz statüsünde yer alabilir. Bir çoğu zaman geçirmek için olabilir ama yazı yazıdır sonuçta değil mi? Evet aslında son zamanlarda daha da aksattım yazmayı. Yazmak zor iş. Zamanınızı çok alıyor. İşin içine birde film blogu girince (ki iki blogu ayırmakla iyi mi ettim bilmiyorum) yazmak daha çok vakit almaya başladı. Ama olsun yazmak bir kaçış bir sığınma gibi. İnsanın iyi kötü ses çıkarmaya ihtiyacı var. Her ne …

hayatta en uzun yaptığım iş bu bl0g oldu. 5. senenin içerisindeyim. bakalım nereye kadar uzanacak. neler saçmaladım acaba. şöyle geriye döndüğümde blogta benimle birlikte değişmiş. insan arkasında yazılı bir şeyler bırakınca değiştiğini daha iyi anlıyor. ben ki kişisel girdilere pek izin vermesem de blogta, değişimi fark edebiliyorum. genel izlenimim de ulan neşeli bir adam mı oldum ben yönünde… bu ne kadar gidecek… bu yazı neydi şimdi o da ayrı bir mesele… birden bakalım geldi geçmişe…

aslında ikisi ile başa çıkamıyorum üçüncüyü nereme sokacağım diye düşünüyorum. ama içimde öyle bir blog açma hevesi var ki ne yapacağımı bilmiyorum. zaten şu sıralar yazmaya fırsatta bulamıyorum. 24 saatlik gün diliminin 8,5 saatini zaten iş sebebi ile bilgisayar karşısında geçiriyorum… bir iki olsa neyse… kalan zamanın 8 saatini uyuyarak geçiriyorum yani uyumaya çalışıyorum diyeyim. kalanın ise 3/4’ünü deyip işi matematik sorusuna çevirmeyeceğim… geri kalan 7,5 saat. 1 saat yol diyeyim 1 saat ihtiyaç molaları, bir buçuk saatte yemek fasılları. eh geri kalan vakit ise bloga yeni bir şeyler yazmak için harcandığında bir sandalye ve ekran önünde yaklaşık 13 saat geçmiş oluyor. of sıkıldım şimdi… eh şimdi önceden çalışmıyor muydun diyen olacak, evet çalışıyordum ama bu kadar yoğun değildi… hep böyle de sürmeyecek belki iki, üç ay… aman zaten kime ne ki? 3. blog ne mi olacak? genişlemeye yüz tutmuş vücuduma yakışır bir şey… nerede ne yedim?